O gün gelecekte çekeceğim acıları biliyor olmalıydım.Evet.Ben bir down sendromu hastasıydım.Adım Kemal ve şuan kırk yaşındayım.Kırk yıldır farlılığımı başkalarına hissettirmemek için çalışıyorum.Genetik farklılıklarla geçirdiğim kırk yıl...O zamanlar her şeyden habersizdim ama yinede bir şeylerin farklı olduğunu hissedebiliyordum.Diğer arkadaşlarım gibi akıcı bir şekilde konuşamıyor ve matematik sorularını çözemiyordum.Anneme nedenini sorduğumda ise yavaş yavaş çözebileceğimi ve sabretmem gerektiğini söylüyordu.Arkadaşlarım benimle sokakta dalga geçiyor ve konuşmuyorlardı.Bunun için çok üzülüyordum.Peki neden ben down sendromluydum ? Araştırmak istiyordum.Herkes gibi bende düşünüyor, bende konuşuyordum.Fakat fiziksel özelliklerim diğer arkadaşlarımdan biraz farklıydı.Gözlerim daha belirgin -badem gibi- avuç içimde ise tek bir derin çizgi bulunuyordu.Biraz daha büyüdükten sonra bilgisayar kullanmayı öğrendim.Artık bilgisayardan istediğim konuları araştırabiliyordum.Kendi hastalığımı araştırmaya başladım.Down sendromlu olmamın nedeni fazladan birtane kromozom bulunmasıymış.Normal insanlarda 46 kromozom bulunurken bende 47 kromozom bulunuyormuş.Ben kendimi hasta olarak görmüyorum.Sadece genetik farklılıklarım var, o kadar...Diğer arkadaşlarıma göre daha yavaş ve geç öğreniyordum.Bu benim öğrenmeme ve eğitim almama engel olamazdı.Down sendromu hakkında biraz daha araştırma yapınca benim hasta olmamda annem ile babamın hiç bir suçu olmadığını öğrendim. Lakin olan olmuştu ve ben bu şekilde dünyadaydım.Artık zamanımı kendimi geliştirerek geçirmeliydim.Bu yüzden çeşitli diksiyon,baglama ve gitar kurslarına gittim.Herkese benim gibi down sendromu hastalarınında normal birer insan olduğunu kanıtlamak istiyordum.Konuşmamı akıcı olacak bir şekilde ilerlettim.Müzik kurslarına giderek baglama ve gitar çalmayı öğrendim.Çeşitli konserlere çıkıyor ve teşekkür amaçlı belgeler alıyordum.Okulumuda ihmal etmiyor, devletin bizlere verdiği özel eğitimlerede gidiyordum.Yirmili yaşlarıma geldiğimde diğer arkadaşlarım gibi bende evlenmek istiyordum fakat tedirğinliydim.Benim çocuğumunda down sendromlu olmasından korkuyordum.Anne ile babaya bağlı olmadığını biliyordum fakat yinede içime endişeler düşüyordu.Bu yüzden evliliği bir süre ertelemek istedim.Bağlama ve gitarın yanında şiirde yazıyordum.Şiirlerimi sosyal paylaşım sitelerinde yayınlıyordum.Yavaş yavaş şiirlerim beğenilmeye başlanıyordu.Bir şiir kitabı çıkarmaya karar verdim.Artık daha çok şiir yazmam gerekliydi.Bu yüzden her gün şiir yazmaya özen gösteriyordum.Benim yazdıklarımı görenler şaşırıyor ve beni tebrik ediyorlardı.Sonunda kitap çıkaracak kadar şiirim olmuştu.Şiir kitabımı çıkaracak bir yayın evi arıyordum.Bir hayırsever benim kitabımın ücretini kendisinin karşılayabileceğini teklif etti.Ben ilk zamanlarda kabul etmek istemesemde beni ikna etti ve ilk şiir kitabım çıkmış oldu.Artık imza günlerine gidiyor herkes tarafından çok seviliyordum.Çektiğim onca çilelerin mükafatını almaya başlamıştım...Bilgileri geç öğrenmeme rağmen bir şeyi çok iyi öğrenmiştim.Hayatda hiç birzaman pes edilmeyeceğini ve buna karşı bütün gücümüzle savaşmamız gerektiğini...Şuan çok ünlü bir şairim.Oysaki bukadar azimli olmasaydım bu günlere gelemezdim.Hiç bir şey imkansız değildir... Azim imkansız denilen şeyi delip geçer...Yeter ki biz başarmak isteyelim ve azimli olalım.

                                                                                                                        İlker GÜLTEPE